Basketbalster Satou Sabally in een interview met VOGUE: "Meisjes moeten zien dat ze hun plek hebben in de sport"

Hoewel vrouwensport steeds meer in de belangstelling komt te staan, hebben we nog een lange weg te gaan. Wat hebben we nodig om de nodige zichtbaarheid te creëren?

Wat we nodig hebben is gerichte ondersteuning, vooral in de meisjessport . Financiële middelen mogen niet bepalend zijn voor wie kan dromen van een topsportcarrière en wie niet. Tegelijkertijd moeten er structuren met perspectieven voor meisjes en vrouwen worden gecreëerd: een Bundesliga in de eigen stad; Een Euroleague-team in je eigen land biedt perspectieven voor lokaal talent en stimuleert om hier te blijven en zich te ontwikkelen. Maar zichtbaarheid is net zo belangrijk: we hebben meer aandacht nodig, want vrouwelijke atleten hebben zoveel te vertellen. En last but not least is er behoefte aan media-aandacht en zichtbare rolmodellen. Meisjes moeten zien dat ze hun plek hebben in de sport.

Ziet u in dit opzicht verschillen tussen Duitsland en de VS?

In elk geval. In de VS zijn er aanzienlijk meer rolmodellen om naar op te kijken – formats zoals kampen waar atleten in contact komen met de volgende generatie. In de VS wordt jonge vrouwelijke atleten een systeem geboden waarin schoolsport en professionele sport op het hoogste niveau verenigbaar zijn. Dit creëert perspectieven en concrete ontwikkelingsmogelijkheden. In Duitsland ontbreekt vaak deze verbinding – structuren die tegelijkertijd topsport en onderwijs bevorderen. Als we naar de professionele competities kijken, zien we de tekorten: Hoeveel wordt er nu werkelijk geïnvesteerd in de vrouwenteams, vergeleken met de mannenteams? In werkelijkheid is er helaas maar al te vaak een gebrek aan gekwalificeerde coaches en staf voor vrouwenteams en aan sponsoren die vrouwensport als een investering zien. Bij mannen is dat nog steeds heel anders. Voor professionele sporten is dit gewoonweg niet voldoende. Deze verschillen moeten eerlijk worden geïdentificeerd en systematisch worden verkleind.

Welke vooroordelen kom je tegen als het gaat om vrouwensport die je graag zou willen wegnemen?

Het idee dat wedstrijdsporten vooral een mannensport zijn, leeft nog steeds. Voor veel vrouwen rijst daarbij de vraag of ze het zich – zowel financieel als qua tijd – wel kunnen permitteren om al hun energie in sport te steken. Toen ik besloot om een ​​carrière als professioneel atleet na te streven, vond ik het ook belangrijk om mijn studie succesvol af te ronden. Deze dubbele last was echt een uitdaging. Het is mogelijk om door sport een stabiele financiële basis en een goed leven op te bouwen, op voorwaarde dat je de kans krijgt om je echt te richten op je eigen atletische ontwikkeling.

Hoe was het om op zo'n jonge leeftijd te emigreren en dan ook nog eens de dubbele last van sport en universiteit te moeten dragen?

Het was echt heel moeilijk. Ik verhuisde naar Freiburg toen ik 17 was. Het was de eerste keer dat ik niet thuis was. Toen besefte ik pas echt hoeveel mijn ouders in het dagelijks leven voor hen betekenen. Wanneer je onder één dak woont, is het vanzelfsprekend dat er eten op tafel staat en de was wordt gedaan. Opeens moest ik alles zelf regelen – en tegelijkertijd mijn middelbareschooldiploma halen. Als wedstrijdsporter leer je al vroeg om je eigen weg te gaan, ook als dat betekent dat je je soms geïsoleerd voelt. Toen ik naar de universiteit in Oregon ging, trof ik een gezinsomgeving aan die mij enorm hielp. Toch was de dubbele last extreem: van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds was mijn dag compleet volgepland: universiteit, opleiding, huiswerk. En daarnaast wil je natuurlijk ook nog een sociaal leven hebben en vriendschappen onderhouden. Als je echt gepassioneerd bent over iets, dan vind je een weg. Voor mij werd het team een ​​familie en de kleedkamer een plek waar ik me op mijn gemak voelde en kon groeien.